Barcelona

Það tók mig langan tíma að komast til Spánar fyrsta sinni en hafðist á endanum og vonandi verður þetta bara fyrsta ferð af mörgum.
Þeir sem hafa komið til Barcelona halda ekki vatni og ég tilheyri orðið þeim hópi. Að sumu leyti minnir hún mikið á Ríó; Hér er fjalllendi á víð og dreif sem vefast inn í borgarmyndina og trjágróður setur mikinn svip. Arkitektúrinn er líka alveg magnaður, mikið af ótrúlega fallegum byggingum og síðan einstakir hlutir eins og húsin hans Gaudi - sjá kirkjuna hér á myndinni. Frábært dæmi um hvað verður til þegar menn leyfa sér að vera aðeins öðruvísi. Þessi snillingur var víst hæddur þegar hann var að stíga sín fyrstu skref sem arkitekt fyrir um 100 árum en í dag eru verkin hans virt sem gersemar.

Dagarnir líða hratt og við förum heim á morgun - eða s.s. til Englands. Maður veit vart hvað á að kalla 'heim' orðið.
Erum búin að fara víða og sjá margt í bland við að fylgjast með fótboltanum. Heimamenn töpuðu í gær í bragðdaufum leik, við létum okkur hverfa í hálfleik þar sem við töldum tímanum betur varið í annað. Brassarnir allavega unnu sinn leik og það á afmælisdaginn minn.
Það er heldur betur farið að síga á seinni hlutann á þrítugsaldrinum og kannski endar með því að maður þurfi að fara að haga sér eins og fullorðinn maður. En ég merkti enga sérstaka breytingu að morgni þessa afmælisdags, ekki frekar en í hin skiptin sem hann hefur borið upp á.

Sluppum með skrekkinn í gær þegar við vorum á leið upp á hótel með neðanjarðarlestinni. Þegar við vorum nýstigin um borð þá verður mér eitthvað hugsað til kortaveskisins míns. Ég er bara á stuttbuxum hér og þreifaði í vasann þar sem ég vænti þess að veskið væri en greip í tómt. Hjartað tók kipp en veskið var þá í hinum vasanum ásamt myndavélinni. Ana sá að mér brá og ég útskýrði hvað var á seyði.
Nema hvað, við komum á stöðina okkar í þéttpakkaðri lest - svo margt var fólkið að við stóðum ásamt fjölda annarra. Þegar við mjökum okkur að hurðinni stendur þar maður með stóran bakpoka. Hann opnar hurðina en ætlar ekki út, bakkar þess í stað inn í okkur og var dálítið vesen að troðast framhjá honum og út. Mér verður aftur hugsað til veskisins þegar við komum út og í það skiptið er það farið!

Ég kalla í Önu og við hoppum aftur um borð í lestina og mér verður starsýnt á lítinn, illilegan mann sem stendur til vinstri við hurðina sem við gengum út um - þeim megin sem vasinn með veskinu er á stuttbuxunum. Ég hef líklega ekki verið fallegur á svipinn heldur en allt í einu beygir annar sem stendur á bakvið og til hliðar við þann stutta sig niður og réttir mér kortaveskið. Það fór ekkert á milli mála að við vorum að leita að einhverju og sá sem kom auga á veskið fljótur að rétta okkur það.

Við sluppum frá borði áður en lestin lagði af stað og sem við gengum í burtu þá var ekki flókið að leggja dæmið saman. Gaurinn með bakpokann truflar og skapar snertinguna sem villir fyrir á meðan sá stutti fer í vasana. Síðan bruna þeir í burtu með lestinni og eru víðsfjarri þegar fórnarlambið fattar hvað er að ske. Nema í okkar tilfelli þá gekk það ekki upp og þess vegna hefur sá stutti ákveðið að láta veskið frekar detta í gólfið en lenda í veseni.

Við sögðum starfsmanni á stöðinni frá atvikinu og hann tjáði okkur að þetta væri mikið vandamál í lestunum og sagði okkur afar heppin. Ég verð að taka í sama streng en hef mikið verið að furða mig á því hvers vegna mér var svona mikið hugsað til veskisins þarna. Mér dettur helst í hug að kenna ömmu Hrönn um...

Allt í einu er liðinn mánuður!

Þó svo þessi síða hafi upphaflega verið tileinkuð ævintýrum í Brasilíu þá væri bull að loka henni bara og leggja niður þó ég dvelji ekki þar akkúrat núna. Það er heilmargt að gerast í lífinu, í það minnsta nóg til að mér leiðist ekki og dagarnir fljúga fyrirhafnarlítið hjá.

Það er jafngott að vakna við hliðina á þessari dökkeygu konu hvort heldur sem er í Evrópu eða S-Ameríku. Samvistir okkar voru nánar sunnanmegin en eru jafnvel nánari núna og ágætis próf fyrir varanleika okkar einingar - sem lætur ekki á sjá.
Mér finnst ég skulda sjálfum mér að halda aðeins til hafa því sem á daga okkar hefur drifið en hvar skal byrja þegar maður er búinn að trassa svona mikið?

London: Áttum 4 fremur hraðskreiða daga þar niðurfrá. Dýr borg, það verður ekki annað sagt - heimsóttum söfn þar sem aðgangur var ókeypis, versluðum mat í stórmörkuðum og ferðuðumst eingöngu með lestum og strætó + versluðum ekkert. Samt mjög dýrt en tvímælalaust borg óendanlegra möguleika og gaman að koma - mér fannst líka gaman að fara! Við erum sammála um að við viljum hvorki búa í Ríó né Lundúnum, alltof mikill hraði, fólksfjöldi og umferð.

Sumarið skilaði sér á endanum en hefur þó verið gloppótt. Þá daga sem ekkert er á döfinnni hjá hvorugu hvað varðar vinnu höfum við þvælst talsvert um Harworth og nágrenni. Nærliggjandi eru nokkur þorp og við höfum gengið til Bawtry og Tickhill. Ljúft að setjast niður og drekka eina kollu eftir slíkan túr, sleikja sólina og einbeita sér að því að vera til.
Reyndar hafa áhyggjur af peningum aðeins skotið upp kollinum við og við, þó svo að mér hafi svo gott sem tekist að láta sparifé ósnert það sem af er. Held að rót sé líka að aukast í höfðinu á mér vegna þess að ég hef ekki verið að hugleiða. Merkilegt að maður skuli dirfast að trassa það sem vitað er fyrir víst að gerir manni gott! Verð að gera yfirbót en finn hvað það er erfitt að viðhalda rútínu þegar við erum svona á ferð og flugi.

Talandi um, við vorum í Glasgow í viku hjá Balla og Svandísi. Það virtist reyndar meira eins og 3-4 dagar! Mun afslappaðri höfuðborg held en hjá Englendingum og yfirvegaðra fólk. Ana fékk að smakka skonsur og plokkfisk - ekki í sömu andrá þó - og geðjaðist hvort tveggja vel. Ég held að hún eigi eftir að kunna afskaplega vel að meta íslenska matseld og hlakka til þess að vitna það (og auðvitað iða í skinninu að komast sjálfur í ýmsan mat heima fyrir).
Baldvin og Svandís hafa búið sér mikið fyrirmyndar heimili og eiga orðið 2 börn. Hann er á fullu við að skapa sér orðspor sem listamaður og ánægjulegt að finna til þess að honum hefur orðið heilmikið ágengt. Ég styð hann auðvitað 100% og trúi á hann en það dugir víst afskaplega skammt og ljóst að hæfileikarnir einir duga ekki til að fleyta mönnum áfram. Merkilegt að fá innsýn í þennan heim og mín tilfinning er sú að Balli muni slá í gegn fyrr en síðar.

Náðum líka að troða okkur með í brúðkaupsveislu sem þeim skötuhjúum var boðið til, heimsækja hina gullfallegu Edinborg og fara í skemmtilegan bíltúr með Malcolm vini mínum. Hann er alveg einstakur náungi. Kom til Íslands 2006 með Balla til að spila á Airwaves og ég reyndi auðvitað að vera almennilegur og gestrisin, fór meðal annars með hann og vin hans í bíltúr út fyrir borgina svo þeir sæju ögn meira en malbikið. Malcolm hafði sumsé beðið færis til að endurgjalda þennan greiða og fór með okkur í bíltúr til Loch Lomond - þar sem myndin sem fylgir blogginu er tekin - og kenndi okkur að taka góðar panorama myndir. Á köflum sem við þvældumst kringum þetta vatn fannst mér við allt eins geta verið við Skorradalsvatn!

Jæja nú er nóg komið af gaspri. Á sunnudag fljúgum við til Spánar, nánar tiltekið Barcelona og verðum í 5 daga. Fögnum meðal annars afmælinu mínu (enn eitt árið á mælinn) og auðvitað 17. júní. Ég er nokkuð spenntur, fólk heldur ekki vatni yfir þessari borg og ég hef þar að auki aldrei komið til Spánar!