Enskt vor

Sit hér og sýg upp í nefið, hálf kaldhæðnislegt að íslendingurinn skuli vera kvefaður en ekki sú brasilíska. Við erum í það minnsta samstíga í því að finnast heldur kuldalegt hér bretlandsmegin eftir þetta líka fína vorveður fyrstu dagana. Í nótt fór víst niður fyrir frostmark og maður fann alveg fyrir því hvað einangrun er lítil í þessu húsi sem við höldum til í.

Í fyrradag tókum við okkur til með litlum fyrirvara og ókum til Bradford og fórum á tónleika með hljómsveitinni Doves. Frumkvæðið var alfarið hennar en ég er búinn að fylgjast með þessari sveit frá upphafi, held það séu að verða 10 ár. Það rann upp fyrir mér á tónleikunum hvað tónlistin þeirra hefur spilað stóra rullu á köflum í mínu lífi - sumt kann ég algjörlega utanaf.
Skemmtileg ferð og Bradford snotur borg.

Á fimmtudaginn förum við svo til London og verðum fram á mánudag. Þar stendur til að hitta skólafélaga, skoða söfn og þar fram eftir götunum. Verður varla mikið mál að stytta sér stundir þarna niðurfrá og blessunarlega þá hefur vinur minn boðist til að skjóta yfir okkur skjólshúsi - mér leist satt best að segja ekkert á verðið á gistingu!

Nú er verið að reka á eftir mér að skrölta út í búð og ná í eitthvað í kvöldmatinn. Maður verður jú að borða, stundum væri ósköp gott að geta sleppt því.

Komin til Doncaster...

...og meira að segja búin að vera í 6 daga! Tíminn s.s. líður síst hægar á Bretlandseyjum :)
Það væsir ekki um okkur þó svo að hitastigið hafi lækkað talsvert nokkrum dögum eftir að við tylltum niður fæti á vorskrýddum Bretlandseyjum. Við fengum úthlutað herbergi á efri hæð á kránni hans Peters og það er meira að segja talsvert stærra en það sem við vorum að yfirgefa. Að auki fylgdi sjónvarp með og mér hefur ekki þótt leiðinlegt að endurnýja kynnin við enskt sjónvarp, síðustu daga höfum við verið allt að því límd yfir snóker - heimsmeistarkeppnin í fullum gangi og úrslitin ráðast á morgun.

Þegar ég segi Doncaster þá er það í raun eins og að segja að við séum í Dalvíkurbyggð. Nánar tiltekið þá erum við á Árskógssandi, eða þorpi sem heitir Harworth og státar af íbúafjölda Akureyrar; c.a. 15 þúsund manns.
Mér telst svo til að þetta sé sjötta heimsókn mín, sú fyrsta var 1997.

Það breytist ýmislegt samhliða búsetunni. Ég er farinn að ganga með farsíma aftur, kostaði heil 4 pund og 95 pens og kortaveskið sem lá alveg á hillunni í Brasilíu er komið aftur í buxnavasa. Það er fínt, Ana sá alfarið um peningamálin hennar megin - ég sá bara um að éta, drekka og þar frameftir - hún æfði korta- og reiðufés vöðvana til skiptis.

Nú er mikið pælt og planað varðandi hvað skuli haft fyrir stafni í frístundum. Nóg af hugmyndum á sveimi en fjármagn til framkvæmda heldur naumara og ég er oftast sá sem reyni að vera raunsær og halda fótunum á jörðinni - hver hefði trúað?
Vikuferð til Glasgow allavega komin á koppinn, þar sem við fáum að gista hjá Ringsted klaninu og væntalega tökum við langa helgi í London fljótlega. Lífið er gott.